ΤΟ «ΑΜΥΝΕΣΘΑΙ ΠΕΡΙ ΠΑΤΡΗΣ», ΩΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΞΙΑ.

«… απάντων τιμιώτερον και αγιώτερον εστί η Πατρίς…»[ Σωκράτης] - του  Δημήτρη Μπάκα

           ΠΡΟΟΙΜΙΟ.

Είναι θλιβερό λέξεις με θαυμάσιο περιεχόμενο να εκφυλίζονται. Φυσικά δεν αναφερόμαστε στη λέξη αγαθός που πλέον από καλοσυνάτος έγινε αφελής. Η υπέροχη έννοια έθνος κατάντησε στο  όνειδος  του  «εθνικιστή». Στη λέξη δημοκρατία χώρεσε κάθε αυθαιρεσία. Στην ελευθερία κάθε ασυδοσία και ασχημοσύνη. Το πιο οδυνηρό  η λέξη Πατρίδα, η ιερά και άγια έννοια, να έχει παραμείνει  μόνον στις λέξεις  «πατριδοκάπηλοι»  και «απάτριδες», λες και αληθινοί πατριώτες δεν υπάρχουν πια!

     Προσπάθειά μας είναι να προσεγγίσουμε, στο πλαίσιο ενός άρθρου και των δυνατοτήτων μας, τη θαυμάσια έννοια της Πατρίδας και να την απαλλάξουμε από, όσες μπορέσουμε,  προσμίξεις.  Τελικά, σήμερα, που γινόμαστε ένα άχρωμο πανανθρώπινο ασυνάρτητο σύνολο, αξίζει να αμυνόμαστε για την υπόσταση της Πατρίδας; Και εάν ναι γιατί;

 ΧΡΗΣΙΜΕΣ ΕΝΝΟΙΕΣ.

Πολιτεία: Η υπέρτατη θεσμική οντότητα, ως αυτο-οργανωμένη και αντιπροσωπευτική έκφραση των πολιτών της.

Κράτος: Ενότητα ανθρώπων[ λαός] ανεξαρτήτως φύλου, φυλής, θρησκείας, γλώσσας ή εθνικότητας εγκατεστημένη σε μια οριοθετημένη εδαφική έκταση [χώρα], οργανωμένη πολιτικά σε πρόσωπο δημοσίου δικαίου, το οποίο ασκεί εξουσία.

Έθνος: Σύνολο ανθρώπων που γίνονται αντιληπτοί από τους ίδιους και από τους άλλους, ως ομοιογενές σύνολο, καθώς συνδέονται μεταξύ τους με δεσμούς κοινής καταγωγής και ιστορικό παρελθόν, κοινά στοιχεία πολιτισμού, κοινά ιδανικά και πολλές  φορές κοινή γλώσσα και θρησκεία, με βασικό στοιχείο συνοχής την κοινή εθνική συνείδηση.

Πατρίδα:  Πατρίς πόλις, πατρίς γαία, πατρώα γη. Η χώρα καταγωγής, όπου γεννήθηκε κάποιος, όπου το άτομο διαμορφώνεται ως προσωπικότητα.

Δημοκρατική Αξία: Ο προσωποπαγής σχέση- δεσμός ή σύναψη μεταξύ  προσώπου και ενός   αγαθού, μέσα στα πλαίσια μιας δημοκρατικής κοινωνίας.

Αμύνεσθαι: Το να  υπερασπιζόμαστε ένα σημαντικό αγαθό,  ως προσωποπαγές καθήκον.

Προσέγγιση των εννοιών:   Η Πολιτεία και  το κράτος έχουν δομή, που στηρίζεται σε μια  ανθρώπινη- κοινωνική πραγματικότητα και η συνοχή τους εδράζεται σε συμβάσεις δικαίου[νομιμότητα] με γνώμονα τον ανθρώπινο ορθολογισμό. Κάθε παράβαση πρέπει διαπιστώνεται αρμοδίως να προβλέπεται ότι επισύρει ποινές. Ελάχιστη, έως μηδενική, συναισθηματική ή ηθική δέσμευση  είναι υποχρεωτική.

Το έθνος είναι μια ευρύτερη έννοια, του οποίου η συνοχή έχει κατά βάση χαρακτήρα συναισθηματικό και ρομαντικό σε βαθμό χαλαρότητας. Στο έθνος ακόμη μπορούν να εντάξουν τον εαυτό τους και εκείνοι που δεν έχουν τα κριτήρια[ φυλή, γλώσσα, θρησκεία κλπ] κυρίως λόγω γενικότερης κουλτούρας. Ο ορθολογισμός έχει μικρή επιρροή και υπάρχει ένας ικανοποιητικός βαθμός ηθικού χαραχτήρα.

Ένα ενδιάμεσο βάθρο είναι ο «συνταγματικός πατριωτισμός». Μια πρόταση του τελευταίου αιώνα[ Χάμπερμας]που προέκυψε από την ανάγκη συνοχής των πλατύτερων από τα έθνη –Κράτη  Ενώσεων [πχ ΕΕ]. Εντούτοις η έννοια αυτή απέχει σημαντικά από την έννοια της Πατρίδας.

Η Πατρίδα είναι η χρυσή σύνθεση του Κράτους – Πολιτείας και Έθνους. Εδράζεται στις τρεις θεμελιώδεις αξίες: Στον ορθολογισμό, άρα προσεγγίζει την αλήθεια και πραγματικότητα. Στο συναίσθημα του ωραίου  και  στο πρακτικό αγαθό, την ηθική.

Πέραν όμως των παραπάνω αξιών η Πατρίδα κρυσταλλώνεται ως πρόσωπο, οπότε ανήκει στο επίπεδο της ύπατης αξίας, της  οσιότητας και ιερότητας. Συνιστά τη διευρυμένη και αυθύπαρκτη οικογένεια μέσω της οποίας οι θνητοί άνθρωποι ριζώνουν στην οιωνοί αιωνιότητα.

Είναι ο χρυσός μέσος στη  χρυσή αναλογία άτομο [ πρόσωπο], πατρίδα [ πρόσωπο] και ανθρωπότητα[ ως  παγκόσμια οντότητα].

  Η Πατρίδα[ πατρίς γαία, πατρώα γη], εξέθρεψε τον άνθρωπο και ο άνθρωπος  τη λάτρεψε  ως   Θεό του, γιατί του έδωσε τα αγαθά της ζωής. Είναι το λίκνο, η κοιτίδα, η πηγή κοινωνικής ζωής. Η ιερή  εστία της ανθρώπινης ζωής. Την εξύμνησε….

   Η Πατρίδα είναι ένας ζωντανός οργανισμός. Έχει παρελθόν[ιστορία] , παρόν και προπαντός μέλλον. Είναι πολύπλοκη  αυτοοργανούμενη οντότητα και ως εκ τούτου πολύ εύθραυστη. Έχει απόλυτη ανάγκη τη διαρκή φροντίδα των μελών της.

 Ικανή και αναγκαία συνθήκη για την ύπαρξη αυτοοργανούμενων οντοτήτων είναι η αρμονικά αναλογική σύνθεση τριών παραγόντων. Της εσωτερικής συνοχής[ ενοποίησης των αντιθέτων= αρμονία], της αυτοοργάνωσης σε αυτοτελή ύπαρξη και τελικά τη συναρμογή στις συνθήκες του περιβάλλοντος. 

      Με αυτή την έννοια του ζωντανού[ συνεχώς ανανεούμενο και αυτοοργανούμενο οντότητα]έχει απόλυτο ανάγκη τριών βασικών προϋποθέσεων: Να συνιστά οντότητα αυθύπαρκτης ζωής. Να έχει αρμονική συνοχή των επιμέρους εσωτερικών στοιχείων της. Και να συμβατή αρμονικά με το περιβάλλον της.  Η αγαστή δυναμική κατάσταση εναρμόνισης των τριών αυτών προϋποθέσεων  επιτυγχάνονται μόνον στα πλαίσια του άριστου μέτρου και της χρυσής σύνθεσης. 

Η φύση μας εμφανίζει ρητά κάποιους κανόνες της. Δεν υπάρχει κανένα ον το οποίο δεν έχει αρμονική σύνθεση των εσωτερικών στοιχειών του και εάν δεν μπορεί να προσαρμοστεί στο φυσικό περιβάλλον του. Η εσωτερική συνοχή επιτυγχάνεται με σύνθεση των αντιθέσεων, όταν αυτές τηρούνται μέσα σε κάποια όρια[ χρυσή αναλογία]. Όποιο εσωτερικό στοιχείο δεν μπορεί να προσαρμοστεί καθίσταται παρίας και τελικά αποβάλλεται. Όταν επίσης δεν είναι χρήσιμο στο περιβάλλον τότε αποβάλλεται. Στη φύση τα πάντα βρίσκονται σε οριακή φάση δυναμικής ισορροπίας. Στη φάση της αυτοοργανούμενης κρισιμότητας. Οι κρίσιμες αυτές καταστάσεις δεν είναι οι καλύτερες σταθερές καταστάσεις αλλά οι  μόνες εφικτές και ταυτόχρονα οι πιο αποδοτικές καταστάσεις, γιατί παράγουν νέας μορφής ενέργεια, ως δυναμική ισορροπία αντιθέτων. 

  Ειδικά για τα ανθρώπινα σύνολα είναι εκ των ων ουκ άνευ η χρυσή αναλογία. [ βλέπε άρθρο του γράφοντος στο διαδίκτυο με θέμα¨  «Η χρυσή τομή το άριστο των αρίστων παράδειγμα»]. Το σύνολο υπάρχει εάν τα μέρη έχουν αρμονική σχέση[ ενοποίηση δηλ. των αντιθέσεων], να συναποτελούν  μια  αυτοδύναμη οντότητα, η οποία με τη σειρά της εντάσσεται αρμονικά[ προσαρμογή- συναρμογή] στο περιβάλλον.

   Και από εδώ απορρέει το η ύπατη δημοκρατική αξία του αμύνεσθαι περί Πάτρης. Δεν είναι μόνον το αυτονόητο καθήκον στη μάχη δηλαδή η διαφύλαξη της ακεραιότητας. Απόλυτο δημοκρατικό καθήκον είναι η διαρκής υγεία και η ευρωστία  της Πατρίδας. Κυρίως στη φάση της ειρήνης, τότε που  οι κίνδυνοι είναι δυσδιάκριτοι, καθημερινοί και άμεσοι.

Ο πατριώτης είναι και πρώτιστα  καλός πολίτης. Φροντίζει την εφαρμογή των νόμων και  αξιών και όταν δεν προβλέπεται ποινικώς κολασμός. Η αιδώς αρκεί. Στην ιερότητα βαραίνουν  πρώτιστα οι τύψεις συνειδήσεως του αμαρτήματος.   Κάθε πράξη δυσφήμισης και αμαύρωσης του ονόματος της Πατρίδας είναι συνειδησιακά κολάσιμο. Η συνειδητή πειθαρχία είναι η ύψιστη αρετή του Πατριώτη.

Όλα αυτά είναι θέμα καλλιέργειας[κουλτούρας] και  παιδείας[παιδαγωγίας και ανδραγωγίας] αλλά προπαντός θέλησης που απορρέει από τα αληθινά, ωραία και αγαθά «πιστεύω» μας, τα οποία κρυσταλλώνονται  ως εάν ιερά και όσια. 

   Οι γνήσιες  δημοκρατικές κοινωνίες  έχουν αυτό το κύριο χαρακτηριστικό. Το κάθε μέλος διατηρεί την ατομικότητά του, άρα έχει τον αντίστοιχο ζωτικό χώρο του. Εντάσσεται συνειδητά  στην ανάγκη δημιουργίας οργανικού συνόλου με την αναδίπλωση κάποιων ατομικών [πέραν των ζωτικών] απαιτήσεων, εν  γνώσει ότι και το σύνολο οφείλει να πληροί τις συνθήκες ένταξής του στο ευρύτερο περιβάλλον. Παράλληλα εξυπακούεται ότι το κάθε σύνολο θα πρέπει να σέβεται τα πρόσωπα που το συνιστούν και τις εσωτερικές απαιτήσεις για την αποφυγή διάλυσης της συνοχής, παράλληλα με απόλυτη φροντίδα για μη απομόνωση από το περιβάλλον, στο όποιο οφείλει την υπόστασή του.

Στο κρίσιμο σημείο  συναρμογής των επιμέρους  στοιχείων με τις απαιτήσεις του όλου ως οντότητα εντεταγμένης στο περιβάλλον αναφύεται η ανάγκη αποφυγής ακροτήτων και η αναζήτηση της χρυσής αναλογίας σε όλες τις σχέσεις. Και αυτό δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Πρέπει να τηρούνται κάποια ελάχιστα ζωτικά όρια[ συνήθως στην πράξη τα ονομάζουμε «κόκκινες γραμμές» που και αυτά ως όρια δύσκολα προσδιορίζονται.  Δεν προσδιορίζονται παρά μόνον όταν υπάρχει η κοινή συνειδησιακή αξία του συνανήκειν. Τότε που τα μέρη θεωρούν τον εαυτό τους ως μέρος του όλου που και εκείνο είναι ένα μέρος του ευρύτερου περιβάλλοντος. Αλλά παράλληλα και το όλον έχει τη συνείδηση ότι χωρίς την αρμονική συνύπαρξη των μερών δεν διαθέτει δική του οντότητα και ταυτόχρονα να θεωρεί ως ισότιμο στοιχείο την αρμονική ένταξή του στο περιβάλλον του.

Σε ότι αφορά την Πατρίδα δεν είναι δυνατόν να υπάρχει εάν δεν υπάρχουν πατριώτες μέλη και εάν δεν μπορεί να ενταχθεί αρμονικά στο διεθνές περιβάλλον. Είναι η εύθραυστη ισορροπία που μπορεί επιζητηθεί από κάθε μέλος δημοκρατικής πολιτείας. Σύνηθες φαινόμενο το κάθε μέλος , όπως και το κάθε σύνολο να επιζητεί μεγαλύτερο χώρο ελευθερίας, αλλά ταυτόχρονα κάθε σύνολο είτε για τη δική του υπόσταση είτε  από ανάγκη συναρμογής με το ευρύτερο σύνολο απαιτεί το δικό του μερτικό.

Αυτά τα προβλήματα καθίστανται πιο πολύπλοκα όσο διευρύνεται ο χώρος εφαρμογής μια κοινής συνείδησης. Ο χώρος αυτό μπορεί να περιοριστεί στον ατομικό και εγωκεντρικό συνειδησιακό χώρο είτε να φθάσει σε πανανθρώπινη ευρύτατη συνείδηση. Εκτιμάται ότι ιδανικός τουλάχιστον για το σημερινό επίπεδο παιδείας των λαών είναι ο χώρος της Πατρίδας. Καθόσον ο καθαρά οικογενειακός, φυλετικός και αυστηρά εθνικός χώρος θεωρείται στενός επικίνδυνα καθόσον αγνοεί το ευρύτερο διεθνή χώρο που δεν πρέπει να αποκοπεί. Ενώ είναι πολύ επικίνδυνο, εξίσου τουλάχιστο, να αγνοηθεί ότι συνείδηση πανανθρώπινη δεν έχει προλάβει [ και αμφίβολο εάν μπορέσει ποτέ πλην σε ορισμένα θέματα ] να αναπτύξει το σημερινό άτομο.

Amae= ανήκω σε μια ομάδα  στην οποία θέλω να ανήκω και εκείνη με θέλει μαζί της!!

Οι ανθρώπινες συμβατικές σχέσεις συνήθως στηρίζονται σε «ορθολογικές!» επιταγές. Ή  οι πιο ευαίσθητες σχέσεις στις καλούμενες «ρομαντικές» περιπτώσεις στηρίζονται στο συναίσθημα. Οι ορθολογικές σχέσεις ρυθμίζονται συνήθως με αναγκαστικές επιταγές, οι παραβάσεις των οποίων επισύρουν ποινές. Αυτό όμως συνιστά το ελάχιστο πλαίσιο σταθερότητας. Δεν ρυθμίζονται  οι λεπτές εκείνες πλευρές των σχέσεων οι οποίες οφείλονται κυρίως σε μη μετρήσιμα μεγέθη.

Αντίθετα οι «ρομαντικές» σχέσεις ενώ μπορεί να έχουν μεγάλη ευελιξία εφαρμογών δεν έχουν σταθερά σημεία ως ερείσματα.

Απομένει η λύση μια συνδυαστικής λύσεως με χρυσή αναλογία μεταξύ ορθολογικών και συναισθηματικών παραγόντων με κριτήριο κυρίως το τι συνήθως πράττουν οι άνθρωποι μεταξύ τους. Δηλαδή με την έννοια του ηθικού. Και εδώ φαίνεται η διαφορά του «νόμιμου» και του ηθικού. Αλλά και το ηθικό έχει μεγάλη σχετικότητα μεταξύ των ανθρώπων , λαών και εποχών.

Στην ώρα της μάχης κυριαρχεί το συναίσθημα, ως πάθος αλλά στη φάση του σχεδιασμού η σωφροσύνη και σύνεση , που σημαίνει χρυσή σύνθεση λόγου και συναισθήματος, οπότε η βούληση για δράση φθάνει στο ηθικό αποτέλεσμα. Η  δοκιμασμένη πράξη με βάση το ορθό, ωραίο  και δίκαιο κρυσταλλώνεται σε πιστεύω ιερό.

Αυτή ακριβώς την ιδιότητα της ιερότητα ενέχει η Πατρίδα , την οποία δεν έχουν οι άλλες συμβατικές ενώσεις[ κράτος, πολιτεία, κοινωνία, έθνος κλπ]. Η Πατρίδα έχει ως ειδοποιό διαφορά την αξία της οσιότητα και της αγιότητας και της ιερότητας.

Βεβαίως και η έννοια του Πατέρα και της μητέρας και των προγόνων για κάθε άνθρωπο ενέχουν τέτοιας μορφής αξίας. Αλλά για ένα αυτοοργανούμενο ανθρώπινο σύνολο εκτιμούμε μόνο η έννοια της Πατρίδας μπορεί να δώσει νόημα. 

Η αφετηρία όμως είναι το άτομο που πρέπει να γίνει πρόσωπο. Και αυτό επιτυγχάνεται μέσα σε μια υγιή φωλιά που είναι η οικογένεια. Στη συνέχεια με τη βοήθεια τη ευεργετική επιρροή του Σχολείου, που μπορεί να εξισορροπήσει τις ποικίλες τάσεις που επηρεάζουν τα άτομα. από την υπερβολική κατάχρηση της ελευθερίας στη δημοκρατία, αλλά κυρίως ο ρόλος των μεγάλων , οι οποίοι με συνεχή δια βίου ανδραγωγίας παρέχουν ως άριστο παράδειγμα την υπεύθυνη  στάση τους έναντι του συνόλου και ελέγχοντας με κάθε ενέργεια εκείνο που είναι κακό για το όλον που έχουμε στη ψυχή μας δηλαδή την Πατρίδα.

Το πνεύμα του amae  δηλαδή του πρωταρχικού εκείνου συναισθήματος που δένει άρρηκτα την μητέρα με το παιδί της και το παιδί με τη μητέρα του είναι ένα  πρόταγμα της εποχής μας. Η  οικογένεια , η πατρίδα ακόμη και η πολιτεία είναι η Μητέρα μας και αντίστοιχα για εκείνες τις οντότητες εμείς είμαστε τα παιδιά τους. από την ιερή αυτή σχέση απορρέουν  και καθήκοντα και υποχρεώσεις και για εμάς και για εκείνους κ]=που αντιπροσωπεύουν την Πατρίδα. Να λοιπόν που αρχίζει η αξία του αμύνεσθαι περί Πάτρης. Αρχίζει στο λίκνο που αναπτύσσεται το μωράκι και τελειοποιείται στο λίκνο που λέγεται Πατρίδα.

Στο Υπέρτατον Θείον ανήκει η απόλυτη ιερότητα καθόσον στο ύπατο αυτό επίπεδο κρυσταλλώνονται σε απόλυτο βαθμό η θεμελιώδης αξίες της αλήθειας , του κάλλους και της αγαθότητας. Αλλά η ιερότητα παντού. Στην ουσία είναι η πιο αληθινή, η πιο ωραία και η πιο αγαθή αγάπη. Η ακίβδηλη και η ακραιφνής Αγάπη. Είναι η άσπιλη ενέργεια που μετουσιώνει τα φθαρτά ανθρώπινα σε εμμενή και οιωνεί αιώνια.

Η ποιότητα της ιερότητα  μετουσιώνει το άτομο σε  ανθρώπινο πρόσωπο, που αποπνέει σεβασμό , εμπιστοσύνη και αγάπη. Η ιερότητα μετουσιώνει  τη γυναίκα που τίκτει σε μητέρα. Και πατέρας είναι ιερό πρόσωπο , όταν ουσιαστικά αναγνωρίζεται ως πατέρας από τα τέκνα του. Δεν είναι μόνο ιερά πρόσωπα οι θρησκευτικοί λειτουργοί. Οι ιερωμένοι, οι οποίοι εκ του λειτουργήματος και μόνον είναι. Αλλά και ο δάσκαλος είναι ιερό πρόσωπο , όπως και ο μαθητής είναι ιερό πρόσωπο για το δάσκαλο. Τους συνδέει η αξία της ιερότητα. Και ο μαχητής στη μάχη αισθάνεται τον αξιωματικό του , ως εάν ιερό πρόσωπο γι’ αυτό και θυσιάζεται, όταν απαιτηθεί. Αλλά και ο στρατιώτης είναι ιερό πρόσωπο για τον αξιωματικό.

Και ο κρατικός λειτουργός ο εντεταλμένος για τη τήρηση της ακεραιότητας προσωπικότητας της Πατρίδας  αισθάνεται ότι τον συνδέει ιερός δεσμός με την Πατρίδα. Και τελικά κάθε μέλος μια δημοκρατικής πολιτείας εάν αισθάνεται ως πατριώτης τότε φέρει ακέραιη την  συνειδητή ευθύνη του ρόλου του ως μέλος. Δεν παραβαίνει τους νόμους. Δεν καταστρέφει το περιβάλλον. Δεν θεωρεί μόνον το ίδιο συμφέρον αλλά και το συμφέρον του διπλανού του γιατί και εκείνος στο πλαίσιο της Πατρίδας είναι πρόσωπο ιερό.

      ΑΠΟΤΙΜΉΣΕΙΣ

• Η Πατρίδα, ως εάν η πιο μεγάλη εφικτή «οικογένεια» αποδίδει τη μέγιστη συνοχή σε ένα ανθρώπινο σύνολο, το οποίο μετουσιώνεται σε οντότητα-πρόσωπο, επειδή στηρίζεται στις αξίες της αλήθειας[ορθολογισμός], του κάλλους [ συναίσθημα- συγκίνηση], του αγαθού [ πρακτική ηθική] και της ιερότητας[ τα κοινά «πιστεύω» των μελών της].

• Ως οντότητα η Πατρίδα αποδίδει ζωτική ενέργεια μεγαλύτερη από το άθροισμα της ενέργειας των μελών της, οπότε έχει τη δυνατότητα να ευδοκιμεί μέσα στο ανταγωνιστικό- σκληρό διεθνές περιβάλλον.

• Μέσα σε κλίμα πατριωτικό το Κράτος καθίσταται πιο συνεργάσιμο και ανθρώπινο με τους πολίτες. Η Πολιτεία λειτουργεί πιο εύρυθμα καθόσον όλα τα επιμέρους στοιχεία [ πολιτικό, οικονομικό, αμυντικό, δικαϊκό κλπ] συντονίζονται στα πλαίσια ενός όλου, της Πατρίδας. Το Έθνος βρίσκει ρεαλιστικά ριζώματα και είναι απλά Γένος.

• Η « πατριωτική συνείδηση» του λαού είναι η καθοριστική προϋπόθεση της υπόστασης της Πατρίδας. Δηλαδή  είναι αρετή, η οποία  επιτυγχάνεται στα πλαίσια του άριστου μέτρου και της ενοποίησης των αντιθέσεων με τη χρυσή αναλογία. Το πραγματικό και ηθικό συναίσθημα του συνανήκειν σε ένα σύνολο, το οποίο  αναγνωρίζει και σέβεται τα μέλη του, τα οποία  επιθυμούν  να ανήκουν σε αυτό. Ήτοι η ακίβδηλη  μητρική-πατρική και υιική αγάπη.

• Μόνον η Πατρίδα χορηγεί στον άνθρωπο ταυτότητα, ριζώματα στην ιστορία, στο αιώνιο. Χωρίς πατρίδα το άτομο δεν θεωρείται άνθρωπος- πρόσωπο. Έχει ριφθεί τυχαία στο κόσμο και ουσιαστικά  έχει απορριφθεί, ως ανυπόστατο ον και παρίας.

• Σε μια παγκοσμιοποιημένη ανθρωπότητα χωρίς δυνατότητα[ ακόμη] αντίστοιχης συνείδησης είναι απόλυτα απαραίτητο η διατήρηση ακίβδηλης και ακραιφνούς της έννοιας μιας υγιούς  Πατρίδας, εσωτερικά αρμονικά ενωμένης και ισότιμα αξιακά εντεταγμένη στο διεθνές σκηνικό.

• Η διαφύλαξης του κύρους , της αξιοπρέπειας  και της ακεραιότητας της Πατρίδας είναι πρώτιστο συνειδητό  πρόταγμα του καθενός , που επιθυμεί την ευεργεσία της. Και από τούτο συμπεραίνεται ότι «το αμύνεσθαι περί Πάτρης» συνιστά ύπατη δημοκρατική αξία  της προσωπικής αλλά προπαντός ιερής υπόστασης της Πατρίδας μας.

  ΕΠΙΛΟΓΟΣ.

Τι έχουν πει για την Πατρίδα. Ποιοι οι σημερινοί κίνδυνοι! Πως υλοποιείται το «αμύνεσθαι». 

Η Πατρίδα είναι ένας  ζωντανός οργανισμός και μάλιστα αυτό-οργανωμένος. Γεννιέται, αυξάνεται, ισχυροποιείται, παράγει ενέργεια, αλλά και φθίνει και νεκρώνεται. Μια διαρκής πάλη μεταξύ της εσωτερικής ζωτικής δύναμης ανόρθωσης , ανάπτυξης και επιβίωσης και της εντροπίας που  οδηγεί στην καταφορά και το θάνατο.

Τρεις βασικές συνθήκες για μια υγιή υπόσταση. Συνιστά μια ως εάν αυθύπαρκτη-αυτό-οργανούμενη οντότητα, η οποία θέλει φροντίδα, όπως κάθε ζωντανή ψυχή. Δεν ένα απλό κληροδότημα είναι και κληροδότημα. Δεν είναι μια απλή ιδέα είναι και ιδέα. Δεν είναι μια πραγματικότητα είναι μια πιο εμμενής οντότητα και ίσως αιώνια. Δεν είναι ένα απλό πράγμα αλλά μια σύνθετη πολλαπλή οντότητα με μέλη ανθρώπους , με έδαφος με συμμετοχή στο χρόνο. Δεν είναι απλά ένα αγαθό είναι το αγαθό από το οποίο παράγονται τα πλείστα, εάν όχι όλα, τα αγαθά. Είναι πολύ πιο μεγαλύτερο  ένα ενιαίο σύνολο είναι μία  διαχρονικά εξελισσόμενη οντότητα. Είναι εκείνο που ύμνησαν σοφοί και ποιητές και κάθε είδους καλλιτέχνες και τεκμηρίωσαν οι δεινοί επιστήμονες. ΕΙΝΑΙ ΟΛΑ ΜΑΖΙ ΣΕ ΕΝΑ ΕΞΑΙΣΙΟ ΣΥΝΟΛΟ. Το πιο ζωντανό σύνολο για κάθε ανθρώπινη ψυχή. Είναι μια κρυσταλλωμένη αγαθή και πανωραία αλήθεια. Κοντολογίς ανήκει στη σφαίρα της αγιότητας και του ιερού. Εδράζεται στην πιο αρμονική σύνθεση των θεμελιωδών αξιών. Της πραγματικότητας, της ωραιότητας  και της αγαθότητας. Τελικά είναι η κρυστάλλωση των παραπάνω, σε οσιότητα σε ιερότητα και αγιότητα.

 Η Πατρίδα είναι το ωραιότερο οικοσύστημα ανάπτυξης της ανθρωπινότητας, όταν θεωρηθεί στα μέτρα της Παγκόσμιας αρμονίας. Είναι η πιο ζεστή φωλιά επώασης του Ανθρώπου. Πολύ δίκαια την  είπαν:

.Ένας οιωνός άριστος : αμύνεσθαι περί Πάτρης.

.Και καπνό μονάχα να θωρεί της πατρίδας του σαν ανάλαφρο ανεβαίνει, κι ας πέθαινα.

           .Άλλο από τη Γη μου πιο γλυκό δεν ξέρω εγώ στον Κόσμο.

.Για την πατρίδα πιο γλυκό δε βλέπω άλλο στον Κόσμο.

.Το πλοίο το σωτήριο είναι η Πατρίδα αρκεί να πλέουμε ορθώς μονοιασμένοι.

.Πολλού χρυσού και πλούτου κρείσσων Πατρίς.

.Σαν η Πατρίδα ευτυχεί κάνει τους πολίτες όλους πιο δυνατούς. Σαν όμως δυστυχεί, τους κάνει ασθενείς.

.Μητρός τε και πατρός και των άλλων προγόνων απάντων τιμιώτερον η Πατρίς εστι και σεμνότερον και αγιώτερον και εν μείζονα μοίρα…

.Αγαπώ τα παιδιά μου, μα την πατρίδα μου την αγαπώ πιο πολύ.

.Ου καταισχυνώ όπλα τα ιερά…Κα αν τις αναιρη τους θεσμούς ή μη πείθεται , ουκ επιτρέψω, αμυνώ δε και μόνος και μετά πάντων. Και ιερά τα πάτρια τιμήσω.

.Είναι απαραίτητο όλοι εν γένει να αγαπούν την Πατρίδα τους.

΄.Υπάρχουν παιδιά της Γης που ζουν και κατοικούν στη δική τους Πατρίδα….εξυμνούν τη γη που είναι η μητέρα τους…όπως η μια γυναίκα αποδεικνύει τη μητρότητά της θηλάζοντας τα νεογνά της, με τον ίδιο τρόπο αποδεικνύει η γη μας πως είναι μητέρα των ανδρών , διότι σ αυτές τις μέρες μόνον αυτή και πρώτη προσέφερε σιτάρι και κριθάρι για να τραφούμε.[Πλάτωνας].

Τις πιο πολλές φορές προκαλείται σύγχυση της έννοιας της Πατρίδας με τις έννοιες του Κράτους, της Πολιτείας, του Έθνους, Γένος, λαός, φυλή, κοινότητα, κοινωνία κλπ. όλες αυτές οι λέξεις έχουν συγγενές περιεχόμενο , αλλά δεν ταυτίζονται απόλυτα εννοιολογικά. Λεπτές ή πιο έντονες διαφορές διακρίνουν το περιεχόμενό τους. Φυσικά είναι πιο φυσικό να εντοπίζει ο καθένας μας πιο εύκολα εκείνη την  έννοια την οποία συναντά πιο χειροπιαστά και παρουσιάζει πιότερο ενδιαφέρον. Πιο συχνά, αλλά προπαντός πιο έντονα συναντάμε το Κράτος, από ότι το Έθνος ή τη φυλή , που δέχονται εθνικούς προσδιορισμούς, όπως ελληνικός λαός, ελληνικό Έθνος κοκ.

Ο άνθρωπος της νεωτερικότητας θεωρώντας τον εαυτό του κυρίαρχο απόλυτο επιζητεί επιγραμματικά: την ελευθερία, την ισότητα και αδελφοσύνη. Αλλά μπροστά του έχει ένα διαρκές πρόταγμα. Πώς θα συμβιβάσει τις τεράστιες αντιθέσεις που προκύπτουν από αυτές τις πολύ γενικευμένες απαιτήσεις. Ελευθερία προσωπική χωρίς κάποια μερική αναδίπλωσή της δεν μπορεί βρει αρμονική σχέση με την ελευθερία του όλου. Νοείται απλά ελευθερία από κάποια ανάγκη πχ ελευθερία του εκλέγειν , αλλά και εδώ τα πράγματα δεν είναι τόσο σαφή. Ισότητα έχει νόημα απλά απέναντι κάποιου όρου πχ έναντι του νόμου. Αλλά πως είναι δυνατόν να συμβιβασθεί η ισότητα όταν απαίτηση πρώτιστη είναι  η ατομικότητα, τουτέστιν η ιδιαιτερότητα και αυτοπραγμάτωση. Πολύ σωστά και πρέπει να πληρούται η Τρίτη απαίτηση αδελφοσύνη. Όντως τόσο η ελευθερία , όσο και η ισότητα μπορούν να ευδοκιμήσουν μόνον σε κλίμα αδελφοσύνης. Ο δυσχερέστατος  και ίσως ακατόρθωτος προσδιορισμός των ορίων έχει κάποιες πιθανότητες συμβιβασμού μόνον μέσα στην αδελφοσύνη. Αλλά η ακραιφνής αδελφοσύνη μπορεί να επωάζεται στην αρχέγονη φωλιά που είναι η Οικογένεια. Μόνον η οικογένεια, ως λίκνο και κοιτίδα ανθρωπινότητας παράγει στα αρχικά στάδια προδιαγραφές αξιών που αναπτύσσουν άρρηκτες δυνάμεις συνοχής. Αυτό φυσικά συμβαίνει όταν συντρέχουν παράγοντες υγιούς σύνθεσης της οικογένειας, οι οποίοι μέσα στο κλίμα της υπερβολικής αλλοκεντρισμού  είναι μάλλον ανύπαρκτοι.

Μια αδελφωμένη κοινωνία θα ήταν κοινωνία που θα ξαναγεννούσε αδιάκοπα την αδελφοσύνη, καθόσον η αδελφοσύνη είναι κάτι ζωντανό και ανθρώπινο και πρέπει αδιάκοπα να αυτοαναγεννάται , να αναπαράγεται και να αυτοαναπαράγεται. Το πολύπλοκο είναι και εύθραυστο. Και δεν υπάρχει κάποιος σταθερός κανόνας που να εγγυάται για πάντα την ελευθερία, την ισότητα και την αδελφοσύνη. Δεν υπάρχει και όπως εκτιμάται δεν θα υπάρξει μια κοινωνία , η οποία χωρίς μερικές ατομικές αναδιπλώσεις να πετύχει μόνιμη αρμονική συνοχή σε τέλειο βαθμό. Το πολύ να επιτευχθεί μια ανοδική ή καθοδική πορεία αρμονικής κλίμακας. Τουτέστιν ανεκτών ενοποιήσεων των εσωτερικών αντιθέσεων.

Το μόνον βέβαιο είναι ότι μόνον σε κλίμα οικογενειακής ποιότητας μπορούν να συντεθούν αρμονικά τα πολλαπλά ατομικά συμφέροντα. Βασική όμως προϋπόθεση είναι η αναζήτηση του άριστου μέτρου μέσα στα πλαίσια του χρυσού λόγου[ χρυσής τομής]. Έξω από αυτά προκαλούνται αδικίες και αντιπαλότητες. Αλλά και μέσα στο πλαίσιο του άριστου μέτρου[ συναρμογής] πάλι υπάρχουν χάσματα που καλύπτονται μόνον με το πνεύμα υψηλότερων αξιών κατανόησης.

Ενώ η βασική αρμονική σύνθεση απαιτεί τη θεμελίωση στην πραγματικότητα[ αλήθεια], το κάλλος  και το αγαθό η αδελφοσύνη απαιτεί επιπλέον συνοχή την οποία μόνο η ειλικρινής αγάπη  μπορεί να προσδώσει αλλά η αγάπη αναδύεται μόνο από την εμπιστοσύνη και το ειλικρινές συνανήκειν. Οι τελευταίες αξίες έχουν εκφυλισθεί όμως  κυρίως λόγω του ότι έχει δοθεί πρωταρχική σημασία στο αγαθό του χρήματος. Η οικονομοκρατία σε όλους τους ανθρώπινους τομείς απαξίωσε τα λοιπά , κυρίως πνευματικά αγαθά. Το χρήμα κυριάρχησε , ως εάν άλλος θεός επειδή όντως εξασφαλίζει πολλά άλλα αγαθά , άρα καλύπτει πάμπολλες και κυρίως βασικές ανάγκες. Αλλά το χρήμα είναι το πιο ουδέτερο αγαθό. Προκαλεί την εντύπωση ότι εξαγοράζει τα πάντα, αλλά αυτό είναι ίσως η μεγαλύτερη πλάνη που έχει δημιουργηθεί στις μέρες μας.

Το χρήμα δεν έχει ποιότητα[ δηλαδή το πώς παράγεται δεν μετράει συνήθως] παρά μόνον ποσότητα. Και αυτό είναι το πιο οδυνηρό και καταστροφικό. Στην ελληνική αρχαιότητα θεωρείτο «αναγκαίον κακόν» ήτοι απαραίτητο για τις ανταλλαγές μόνον αγαθών.

Εδώ προκύπτει η ανάγκη συντονισμού με επιβολή εξαναγκασμού από αυτό που λέγεται Κράτος[= ισχύς, δύναμη]. Επιβολή δικαίων νόμων και απαραίτητη εφαρμογή καθιστά το Κράτος επαχθές.  Αλλά είναι μία εκ των ων ουκ άνευ λειτουργία της Πατρίδας.

Η οικογένεια είναι η πιο σημαντική κοινωνική «πύκνωση». Είναι το κύτταρο της κοινωνίας. Έχει ρόλο αντίστοιχο των μορίων που συνθέτουν κάθε ζωντανό οργανισμό. Η Οικογένεια έχει όμως και την ικανότητα της αυτοργάνωσης και αυτοαναπαραγωγής, άρα είναι ζωντανός οργανισμός έτσι καθίσταται πιο μόνιμος και συνεχής παρά το ότι συναποτελείται από θνητά μέλη. Έχει παρελθόν , παρόν και μέλλον.  Η συνοχή της δεν οφείλεται μόνον σε βιολογικούς παράγοντες, όπως η τεκνοποίηση. Αλλά σε δεσμούς πιο ακατάλυτους και μόνιμους . Όποιος τεκνοποιεί δεν γίνεται αυτόματα και Πατέρας ή Μητέρα. Από το ρόλο του πατέρα και της μητέρας απορρέουν καθήκοντα και υποχρεώσεις βαρύτατα. Και ήδη αυτά τα καθήκοντα είναι κρυσταλλώσεις σταθερών πεποιθήσεων και ερεισμάτων για μακραίωνη επιβίωση του ανθρωπίνου είδους. 

Κοντολογίς, η οικογένεια ενέχει και δεσμούς ιερότητας και οσιότητας. Αυτές είναι κυρίως οι αξίες διαιώνισης του ανθρώπινου γένους. Είναι οι αξίες ανθρωπινότητας. Με κυριάρχουσα αξία το πατρικώς και μητρικός φιλείν . Τουτέστιν η ακίβδηλη αγάπη, ως τελικός σκοπός. Ό, τι ισχύει για την οικογένεια ισχύει και για την Πατρίδα.

 Στη Δημοκρατία ο κάθε  πολίτης είναι ένα ενεργό κύτταρο του συνόλου και έχει το μερτικό ατομικών απολαβών  και  ευθυνών. Η εθνική άμυνα δεν μια απλοποιημένη, σχετικά, άμυνα συνόρων μόνον. Είναι διαρκές πρόταγμα για την υπόσταση κάθε Πολιτείας. Η συνολική υγεία Πατρίδας είναι και η άμυνά της. Το πολιτικό, οικονομικό, δικαϊκό, κοινωνικό, αμυντικό πλήρη εναρμονισμένα σε ενιαίο πατριωτικό πνεύμα.