Καιγόταν η Γάζα. Κι εμείς σωπάσαμε.

 ΜΟΥΣΤΑΚΙΔΗ ΑΣΠΑΣΙΑ – ΔΕΣΠΟΙΝΑ 

Εκεί που η άμμος της ερήμου αναμειγνύεται με στάχτη και αίμα, ένα παιδί ουρλιάζει για τη μάνα του κάτω από τα ερείπια. Δεν έχει σημασία ποιον Θεό προσκυνούσε η οικογένειά του. Δεν έχει σημασία σε ποια πλευρά του χάρτη ανήκει. Είναι παιδί.

Και κάπου, χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, μέσα σε κλιματιζόμενα υπουργικά γραφεία, η Ελλάδα αποφασίζει να μη μιλήσει. Να μην υπογράψει τη δήλωση για κατάπαυση του πυρός στη Γάζα. Να μην πάρει θέση.

Η σιωπή, αυτή τη φορά, δεν είναι ειρήνη. Είναι συνενοχή.

Στις 17 Μαΐου 2024, δεκατρείς ευρωπαϊκές χώρες —μεταξύ τους η Ιρλανδία, η Ισπανία, το Βέλγιο, η Σλοβενία— ένωσαν τις φωνές τους για να ζητήσουν το αυτονόητο: να σταματήσει η αιματοχυσία. Η Ελλάδα επέλεξε να σωπάσει. Όχι επειδή δεν γνώριζε, αλλά επειδή —πιθανόν— ζύγισε το πολιτικό κόστος πάνω απ’ την ανθρώπινη ζωή.

Ποια εθνική στρατηγική, ποια συμμαχία, ποια «γεωπολιτική ψυχραιμία» δικαιολογεί αυτή την επιλογή; Ποια αξία υπερβαίνει την αξία ενός νεκρού παιδιού;

Είμαστε ο λαός που μεγαλώσαμε με τραγούδια για την ειρήνη. Μάθαμε στο σχολείο για τη Μικρασιατική Καταστροφή, για την προσφυγιά, για στρατόπεδα εξορίας και σιωπές που στοίχιζαν ζωές. Μάθαμε πως οι πρόσφυγες δεν είναι αριθμοί. Είναι ο παππούς μας. Είναι εμείς, σε άλλη εποχή.

Κι όμως, όταν μια νέα Nakba ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια του κόσμου, εμείς επιλέγουμε να κοιτάξουμε αλλού.

Ναι, η διπλωματία απαιτεί ισορροπίες. Αλλά η Ιστορία απαιτεί στάση. Και η αλήθεια, κάποιες φορές, δεν είναι περίπλοκη. Είναι απλή: Δεν δικαιολογείται ο θάνατος παιδιών για καμία σημαία, για κανένα συμφέρον.

Η Ελλάδα είχε την ευκαιρία να πει ένα μικρό «φτάνει πια». Δεν θα άλλαζε τον κόσμο. Αλλά θα έδειχνε σε ποια πλευρά της Ιστορίας επιλέγει να σταθεί.

Δεν το έκανε.

Ίσως γιατί είναι πιο εύκολο να σωπαίνεις. Αλλά η σιωπή αυτή δεν είναι αθώα. Έχει το χρώμα του καπνού. Και τη μυρωδιά του αίματος.

Φωτογραφία: ΤΟ ΒΗΜΑ