Όταν η κοινωνία "νοσεί"

"Νοσεί" και το σχολείο - Της Βούλας Λάμπρου Αρσένη 

Ένα πρόβλημα που υπήρχε ανέκαθεν με την μαζική εκπαίδευσης, αλλά που πήρε διαστάσεις τεράστιες με την παγκοσμιοποίηση και την μετατροπή του συστήματος σε πολυπολιτισμικό. Όπως και η κοινωνία,έτσι και το σχολείο αποτελεί μια μικρογραφία αυτής.

Η κατάχρηση εξουσίας που περιλαμβάνει ανισότητα στην δύναμη ( πχ σωματική) ή αντιληπτή (πχ προσωπικότητα) είναι η εξήγηση για τον σχολικό εκφοβισμό ή bullying.

Σωματική, λεκτική, συναισθηματική, σεξουαλική, ηλεκτρονική είναι η μορφές που παίρνουν και είναι βία.

Αυτό το γνωρίζουμε πια όλοι, το σημαντικό όμως είναι πως οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί μπορούν να βοηθήσουν οι μεν τα παιδιά τους που έχει δεχθεί σχολική βία , οι δε για τις δύο κατηγορίες παιδιών που προκύπτουν,να στρέψουν την προσοχή και μιας τρίτης κατηγορίας, αυτής των παρατηρητών σε δύο βασικά σημεία: α)να μην εκφοβίζουν τους εκφοβιστες, β)να υποστηρίζουν το παιδί που δέχτηκε εκφοβισμό και να αφήνουν περιθώριο στον εκφοβιστη να διατηρήσει το "καθαρό του" πρόσωπο,είτε χρησιμοποιώντας χιούμορ, είτε ενθαρρύνοντας τον να τους ακολουθήσει γ) να φροντίζουν πάντα να είναι ασφαλείς οι ίδιοι κ να ζητάνε βοήθεια όταν κρίνεται αναγκαίο. Οι παρατηρητές είναι εκείνοι που δεν παρεμβαίνουν όταν συμβαίνει περιστατικό εκφοβισμού, διότι κοιτάνε την αντίδραση των άλλων, δεν θεωρούν ότι είναι αρμόδιοι, και περιμένουν από άλλους να βοηθήσουν.Ομως έτσι ενισχύεται το φαινόμενο του εκφοβισμού .Πιστοί ακόλουθοι, παθητικοί εκφοβιστες, παθητικοί υποστηριχτές του εκφοβισμού, μη εμπλεκόμενοι παρατηρητές,αλλά κ πιθανοί υποστηρικτές ( που απεχθάνονται τον εκφοβισμό δηλαδή, αλλά δεν μπορεί να βοηθήσει)

Είναι τα χαρακτηριστικά του ρόλου των παιδιών παρατηρητών. Όπου συχνά είναι τα επόμενα θύματα. 

Με σωστό όμως συντονισμό όλων των ενδιαφερομένων φορέων κ τον σχεδιασμό μιας εθνικής πολιτικής για το θέμα,ειναι δυνατόν αν όχι να εξαλειφθεί, να ελαττωθεί η ένταση κ η έκταση του φαινομένου αυτού. 

Υποχρέωση όλων μας η παροχή ενός ασφαλούς περιβάλλοντος με ίσες ευκαιρίες για όλους και σεβασμό στην διαφορετικότητα και στις ιδιαίτερες ανάγκες του καθενός. Όχι στιγματισμους,όχι περιθωριοποίηση. Ο δήμος έχει ηθική υποχρέωση μέσα από την ανάπτυξη του δικτύου ψυχολόγων σε συνεργασία κ με τους σχολικούς ψυχολόγους και το εκπαιδευτικό προσωπικό, να συμβάλει και με ενημέρωση συχνή, στην αντιμετώπιση αυτού του φαινομένου. 

Είναι δε σημαντικός ο ρόλος της Σχολής γονέων , διότι τέλειοι γονείς δεν υπάρχουν, γίνονται σωστοί μέσα από εκπαίδευση, αυτοκριτική, ανάλυση και συζήτηση. 

Ο ρόλος των γονέων δε, είναι σημαντικότερος όλων, καθότι οφείλουν να σταματήσουν το παιδί τους αμέσως μόλις παρατηρήσουν την επιθετική συμπεριφορά. Το μυστικό βρίσκεται στην εφαρμογή σταθερών ορίων με συνέπεια. Να συζητούν μαζί του για το τι μπορεί να συμβαίνει, και να γίνεται σαφές πως η συμπεριφορά του νταή δεν είναι αποδεκτή σε καμμία περίπτωση, διότι το αντίκτυπο της είναι σοβαρό στα άλλα παιδιά.

Ταυτόχρονα, πρέπει να αποθαρρύνονται τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας από το να παρουσιάζουν εκφοβιστιξες συμπεριφορές. Οφείλουν να διδάξουν στα παιδιά τους υγιείς τρόπους επίλυσης συγκρούσεων. Η συνεργασία με τον δάσκαλο κ τον γονιό επιβεβλημένη. 

Ενισχύουμε το παιδί μας ,το επαινουμε κάθε φορά που έχει συνεργατικές κ φιλικές συμπεριφορές προς άλλα παιδιά. Του δίνουμε πρωτοβουλίες κ ευθύνες ,το εντάσσουμε σε δημιουργικές δραστηριότητες,όπως ο εθελοντισμός, αν το παιδί εκφοβίζει επειδή είναι απομονωμένο. 

Αν ούτε αυτο έχει αποτέλεσμα ίσως φταίμε οι γονείς διότι κάτι κάνουμε λάθος εμείς στην συμπεριφορά μας, ή ζητάνε ψυχοθεραπευτική βοήθεια για το παιδί, και σύμβουλο οικογένειας. 

Αυτά είναι όσα έχουν ειπωθεί 7 χρόνια στην Σχολή Γονέων που λειτουργούσε σε ομάδες γονέων, και εκπαιδευτικών,ανά ηλικίες παιδιών. Θέλω να πιστεύω ο,τι βοήθησε όλους όσοι συμμετείχαν, πρόσφερε συμβουλευτική ζεύγους, οικογένειας και παιδιού, και συνέβαλε στον περιορισμό φαινομένων εκφοβισμού. 

Ευελπιστω στην συνέχιση της και την επέκταση της 

Β.Αρσενη -Λάμπρου

Δημοτική Σύμβουλος