Το "ξόρκι", η παγίδα μας;

Εικόνες άξιες προβληματισμού.

Χθες ανήμερα των Θεοφανείων μεσημέρι προς απόγευμα.

Στις ταβέρνες της Πεντέλης. Πλήθος κόσμου ωσάν λαϊκό προσκύνημα. "Σαν τα τσαμπιά" κυριολεκτικά, "ο ένας πάνω στον άλλον".   

Κοίταζα και δεν πίστευα στα μάτια μου, εν μέσω κορύφωσης ενός ακόμα "κύματος" της πανδημίας. 

Οι άνθρωποι είχαν καθίσει να φάνε, να κάνουν παρέες και να διασκεδάσουν. 

Προφανώς και θα ήταν πλήρως εμβολιασμένοι αλλά και με τους αναγκαίους αριθμούς συνδαιτημόνων. Επίσης κατά τη διάρκεια του γεύματος δεν έχουν υποχρέωση να φορούν μάσκες.

Δύο ήταν οι αναγνώσεις μου: 

Αφενός ότι ο κόσμος κουράστηκε και απηύδησε, πως δεν αντέχει άλλο τους περιορισμούς και αυτή τη θλιβερή κατάσταση και συνεπώς δείχνει ότι θέλει να ζήσει τη ζωή του κόντρα στη σκοτεινιά του covid και στο φόβο.

Αφετέρου τα γνωστά και τετριμμένα, περί μιας υπαρκτής υγειονομικής πραγματικότητας, της ατομικής ευθύνης, της προσοχής, της τήρησης των υγειονομικών μέτρων και της προστασίας των οικογενειών και των συνανθρώπων μας, με τη σκέψη πώς άραγε μπορούμε να ζήσουμε τη ζωή μας, όταν την ίδια ώρα την υπονομεύουμε αναλαμβάνοντας τεράστιους κινδύνους και ρίσκα;

Στ' αλήθεια, έτσι όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα, ο ζόφος φαίνεται να κυριαρχεί στη ζωή μας κι από την άλλη ο άνθρωπος προσπαθεί να τον "ξορκίσει".

Ωστόσο, το "ξόρκι", φοβούμαι, μην γίνει η παγίδα μας. Σαν εκείνες που έστηναν οι κυνηγοί κι έπιαναν τα πουλιά...   

Γ.Π.